SEVGİ
Gül, annesiyle beraber yürüyordu. Yolun karşısında, babasıyla birlikte okula doğru giden bir çocuk görünce durdu ve onlara bakmaya başladı. Çocuk, babasının elini sıkı sıkı tutmuştu. Neşe içinde babasıyla konuşuyordu. Gül, onların arkasından bakarken annesi:
– Nereye bakıyorsun öyle? diye sordu. Gül yavaşça:
– Çocuğa bakıyorum, dedi. Babası onunla ne kadar güzel konuşuyor.
Annesi, Gül’ün sözünü duymamış gibi devam etti:
– Başka çocuklar, çok kötü havalarda bile okula yürüyerek gidiyor. Oysa baban her gün olmasa da işe giderken seni arabayla okula bırakıyor. İstersen baban da seni yürüyerek okula götürsün. Gül, üzüldüğünü annesinden gizlemeye çalışarak:
-Keşke, dedi. Belki bu sayede babamın elinden tutabilirdim.